Μεταφέρουμε αυτούσιο το τελευταίο
πόστ του Trim, το οποίο
θεωρούμε πως ταιριάζει απόλυτα στη συζήτηση μας για το κατεστημένο.
Διάβασα το ενδιαφέρον άρθρο του
Αντρέα Παράσχου, το οποίο θέτει επί τπαητο το μείχον ζήτημα της ήθικοπολιτικής
και οικονομικής κατάρρευσης της τάξης πραγμάτων και της διευθαρμένης αστικής
τάξης που μας κυβερνά. Πρόκειται για μια κρίση ηγεμονίας που ήρθε από μοιραίο
και πρωτοφανές κτύπημα από την "ευρωπαϊκή οικογένεια" με την
συναίνεση του της κλίκας Αναστασιάδη που κυβερνά. Δύο σημεια εδώ από τον
Παράσχο τα οποία παραθέτω αυτούσια:
1. "Μόνο τον κατάλογο πεσόντων
και αγνοουμένων του ’74 να κοιτάξει κανείς, ανάμεσα στις δυόμισι χιλιάδες
νεκρούς δεν θα εντοπίσει ούτε και ένα γόνο των οικογενειών του ολέθριου αυτού
κατεστημένου, της λευκωσιάτικης κυρίως «ολιγαρχίας», που έχει αλώσει κράτος και
οικονομία και τα λυμαίνεται εδώ και μισό αιώνα. Όταν, λοιπόν, και η δικαιοσύνη,
που είναι το τελευταίο καταφύγιο του ανώνυμου πολίτη, αποδεικνύεται ότι αφήνει
ανέγγιχτο το διεφθαρμένο αυτό σύστημα –άρα το υπηρετεί– τότε υπάρχει ο
κίνδυνος, ο κόσμος να πάρει τη δικαιοσύνη στα χέρια του."
Καταλήγει ότι το ίδιο το κράτος του
1960 [ή καλύτερα ρου 1963/1974] καταραρρέει πλέον:
2. "καταρρέουν τα
θεμέλια του κράτους του 1960 που ήταν απόρροια των συνθηκών Ζυρίχης-Λονδίνου
και αυτό έχει ήδη περιπέσει σε διεθνή ανυποληψία, σε βαθμό επικίνδυνο για την
ύπαρξη του ιδίου και των πολιτών του"
Έφτασε η ώρα η Κυπριακή Αριστερά,
μετά που το ΑΚΕΛ έσπασε και τα αυγά του ευρω, να κάνει και το επόμενο βήμα: Η
Αριστερά και τα κινήματα (ε/κ και τ/κ) να θέσει ενώπιον του λαού το δικό της
όραμα για τη λύση κατά τρόπο συγκεκριμένο. Με ή χωρίς ευρώ, με ή χωρίς ΕΕ, λύση
τώρα, έξω από τις νεοφιλελεύθερες λογικές στη λογική και το πλαίσιο του
σοσιαλισμού.
Καθημερινή, Ημερομηνία: 28.04.2013 |
16:40
Λύση, η μόνη λύση
Του Ανδρέα Παράσχου
Μετά την παραίτηση του Γιαννάκη
Κωνσταντινίδη, ο οποίος επικαλέσθηκε λόγους υγείας, από την Ερευνητική
Επιτροπή, που διόρισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προς διερεύνηση των συνθηκών
που οδήγησαν στην καταστροφή της οικονομίας άλλο ένα μέλος, ο Παναγιώτης Καλλής,
υπέβαλε παραίτηση, προβάλλοντας ως κύριο λόγο το γεγονός ότι το δικηγορικό
γραφείο των παιδιών του χειρίζεται υποθέσεις σχετικών προσφυγών. Ο κάθε
πολίτης, ακόμα και ο πλέον αφελής, διερωτάται αν ο κ. Καλλής, όταν αναλάμβανε,
δεν γνώριζε αν τα παιδιά του χειρίζονταν προσφυγές. Αλλά και τ’ ανάποδο. Τα
παιδιά του, από τη στιγμή που ο πατέρας τους διορίστηκε στην Επιτροπή, γιατί
ανέλαβαν προσφυγές; Με την ίδια λογική δεν θα πρέπει να παραιτηθεί και ο
πρόεδρος της Επιτροπής κ. Πικής, του οποίου ο υιός είναι δικηγόρος; Από την
άλλη στη θέση του κ. Κωνσταντινίδη, διορίστηκε ο Ανδρέας Κραμβής, ο οποίος
είναι συμπέθερος του μεγαλοδικηγόρου Πόλυ Πολυβίου που για πολλά χρόνια ήταν
μέλος του Δ.Σ. της Τράπεζας Κύπρου αλλά και δικηγόρος της, μέχρι χθες.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν
συνέτρεχαν λόγοι για τον κ. Κραμβή για να μην αποδεχθεί τον διορισμό αλλά και
για τον Πρόεδρο να μην τον διορίσει; Αν ήμασταν σε άλλη χώρα, πολιτισμένη, όπου
λειτουργούν κράτος και θεσμοί και που δεν θεσμοθετήθηκαν τα συμπεθεριά και η κουμπαροκρατία,
και μόνο το πιο πάνω ερώτημα, διατυπωμένο δημοσίως από ένα ΜΜΕ, θα προκαλούσε
μέχρι και παραίτηση της κυβέρνησης. Αντί αυτού, ο Πρόεδρος φαίνεται να επιμένει
στην ίδια συνταγή με τον διορισμό της τέως Επιτρόπου Διοικήσεως, Ηλιάνας
Νικολάου, στην Ερευνητική, η οποία πριν καλά-καλά ξεκινήσει το έργο της
σκιάζεται ήδη από παραιτήσεις και γκρίζες ζώνες. Παράλληλα η δικαστική τήβεννος
έχει ξεθωριάσει επικίνδυνα, πλήττοντας το πρόσωπο της ίδιας της δικαιοσύνης,
ιδιαίτερα από την 11η Νοεμβρίου, όταν αντιπροσωπεία δικαστών του Ανωτάτου
Δικαστηρίου προκάλεσε ένταση στη διάρκεια συνάντησης που είχε στη Βουλή με
αρχηγούς ή εκπροσώπους των κομμάτων, για την απόφαση για αποκοπές από μισθούς
των δικαστών, όπως έγινε με τις δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους στο Δημόσιο. Αν
στα πιο πάνω προστεθεί και η ενέργεια του γενικού εισαγγελέα, Π. Κληρίδη, να
αναστείλει ποινική δίωξη που εκκρεμούσε ενώπιον δικαστηρίου εναντίον του γιου
του, ο οποίος οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλης και χωρίς άδεια κυκλοφορίας και
πιστοποιητικό καταλληλότητας του οχήματός του, τότε για ποιά αξιοπιστία της
δικαιοσύνης μπορεί να μιλά κανείς; Από τη στιγμή μάλιστα που η απόδοση
δικαιοσύνης στην Κύπρο έχει πολλάκις αποδειχθεί ότι πάσχει, καθώς ακόμα και τα
μεγαλύτερα εγκλήματα που διαπράχθηκαν, μάλιστα σε βάρος της πατρίδας και του
λαού, έμειναν ατιμώρητα; Θυμίζω ξανά, πραξικόπημα, Χρηματιστήριο και τραγωδία
της «Helios», (το Μαρί
βρίσκεται σε εξέλιξη δίκη).
Το ένα μετά το άλλο καταρρέουν τα
θεμέλια του κράτους του 1960 που ήταν απόρροια των συνθηκών Ζυρίχης-Λονδίνου
και αυτό έχει ήδη περιπέσει σε διεθνή ανυποληψία, σε βαθμό επικίνδυνο για την
ύπαρξη του ιδίου και των πολιτών του. Η εξαθλίωση αυτή συντελέστηκε κάτω από το
βάρος των ανομημάτων –για να πούμε το ελάχιστο– του κατεστημένου που κυβέρνησε
από την ανεξαρτησία και εντεύθεν. Του κατεστημένου που αποδεδειγμένα πλέον
έβαζε – κι εξακολουθεί και υπό αυτές τις τραγικές συνθήκες, και βάζει πάνω από
πατρίδα και λαό τα δικά που οικονομικά και άλλα συμφέροντα. Μόνο τον κατάλογο
πεσόντων και αγνοουμένων του ’74 να κοιτάξει κανείς, ανάμεσα στις δυόμισι
χιλιάδες νεκρούς δεν θα εντοπίσει ούτε και ένα γόνο των οικογενειών του
ολέθριου αυτού κατεστημένου, της λευκωσιάτικης κυρίως «ολιγαρχίας», που έχει
αλώσει κράτος και οικονομία και τα λυμαίνεται εδώ και μισό αιώνα. Όταν, λοιπόν,
και η δικαιοσύνη, που είναι το τελευταίο καταφύγιο του ανώνυμου πολίτη,
αποδεικνύεται ότι αφήνει ανέγγιχτο το διεφθαρμένο αυτό σύστημα –άρα το
υπηρετεί– τότε υπάρχει ο κίνδυνος, ο κόσμος να πάρει τη δικαιοσύνη στα χέρια
του. Διότι περί κινδύνου πρόκειται, αφού άμα συμβεί κάτι τέτοιο, η μάζα των
ανώνυμων πολιτών μετατρέπεται σε όχλο, που εκδικείται τυφλά και αμείλικτα και
κάτι τέτοιο θα μας πάει δύο αιώνες πίσω…
Από τη στιγμή που η οικονομία έχει
ουσιαστικά περάσει στον έλεγχο της Ε.Ε. κυρίως μέσω ΕΚΤ και της Τρόικας, μία
διέξοδος υπάρχει για να απαλλαγεί η Κύπρος από τους μειοδότες, οι οποίοι ακόμα
και την ανεξαρτησία της πατρίδας την ξεπούλησαν υπέρ των συμφερόντων τους, και
όχι μόνο μια φορά, η λύση του Κυπριακού. Ιδιαίτερα τώρα, με τα αποθέματα
υδρογονανθράκων να γίνονται μοχλός πίεσης της ασθενέστατης Κυπριακής
Δημοκρατίας, αντί για όπλο προάσπισης της, η ανάγκη για λύση έχει καταστεί
επιτακτικότερη από ποτέ. Και ο νοών νοείτω…
No comments:
Post a Comment