Ο πόλεμος για την εργασία
Γράφω τούτο το
κείμενο εν βρασμώ ψυχής, παρόλο που έχω πλήρη επίγνωση της βασικής αρχής τακτικής
ότι καλύτερα να μην λες /γράφεις οτιδήποτε σε μια τέτοια κατάσταση. Η αρχή αυτή
που συχνά αποτελεί το μοναδικό εργαλείο στα χέρια εκείνων των τακτικιστών που
βάζουν την τακτική και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα μπροστά σε ανύπαρκτη ουσία,
βασικά στηρίζεται στο ότι η λογική πρέπει να προέχει του συναισθήματος.
Ποια λογική
όμως; Και πως κοινωνικά κτίστηκε η κοινή λογική;
Έφτασα σήμερα
σε ένα σημείο που σιχάθηκα τη λογική. Τις λογικές τους που μόνο λογικές δεν
είναι. Τουλάχιστον το συναίσθημα είναι δικό σου, βγαίνει από εσένα και το
ορίζεις. Ποιος ορίζει τι είναι κοινή λογική σήμερα… πραγματικά δεν ξέρω. Κοινή βλακεία μάλιστα.
Κοινή συκοφαντία μάλιστα, κοινή δολοπλοκία μάλιστα… αλλά κοινή λογική…
Γράφω λοιπόν,
με συναίσθημα, για ένα φίλο που χάνει σήμερα την εργασία του. Μιαν εργασία στην
οποία δημιούργησε έργο. Έργο
εκπαιδευτικό, έργο πολιτισμικό. Εν τέλει έργο κοινωνικό. Για τούτο το έργο
σήμερα φεύγει. Κατ' ακρίβεια διώκεται.
Τη θέση του θα πάρει
κάποιος άλλος. Συγκεκριμένο το όνομα. Έγινε ήδη η παραγγελία για να αλλάξει το
όνομα του στην πόρτα. Στοιχίζει λιγότερα
και γνωρίζει λιγότερα. Μάλλον αισθάνεται και λιγότερα…
Η απόφαση δεν είναι
τυχαία. Ήρθε από την Κύπρο. Είναι πολιτική απόφαση . Είναι φαιδρή απόφαση!
Ιστορικά,
πολλοί αναλυτές έγραψαν για τον πόλεμο για το χρήμα, για τον πόλεμο για το
πετρέλαιο, για τον πόλεμο για το φαί, για τον πόλεμο για το νερό…
… η σύγχρονη
ιστορία φοβούμαι ότι θα γράψει για τον πόλεμο για την εργασία…
No comments:
Post a Comment