Ότι το 2012 θα είναι δύσκολη χρονιά το γνωρίζαμε. Φυσιολογικά παίρνει τη σκυτάλη από το 2011 και συνεχίζει ευλαβικά τη μεγάλη επίθεση των ισχυρών κρατών προς τα υπόλοιπα για θεσμοθέτηση πλέον της οικονομικής εξάρτησης τους. Πρόκειται για ένα νέο είδος πολέμου που η ισχύς κρίνεται με τραπεζικούς και χρηματοπιστωτικούς όρους. Όσο αναίμακτος και αν φαίνεται, ο πόλεμος αυτός, στην πραγματικότητα θα επιφέρει πολύ περισσότερους νεκρούς από τους συμβατικούς πολέμους, με τη διαφορά ότι οι πληγωμένοι θα πεθαίνουν στους δρόμους αντί στα νοσοκομεία. Θα πεθαίνουν από την πείνα και την εξαθλίωση αντί από σφαίρες.
Τα διαπιστευτήρια αυτής της εξάρτησης προσφέρει η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση με μπροστάρη το πλέον νεοφιλελεύθερο τέκνον της, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η εικονική ευαισθησία για τάχα έξοδο από την κρίση έχει κατασκευάσει το τέλειο προφίλ που συμπυκνώνεται στους εύηχους όρους: ανάπτυξη και εργασία (growth and jobs). Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως το εργαστήριο παραγωγής εργαλείων ελέγχου των κρατών, βελτιώνει συνεχώς τη ρητορεία της για να πείσει και τους πλέον δύσπιστους. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα μείγμα αφέλειας και θράσους. Αφέλειας διότι πιστεύει ότι μπορεί να πείσει και θράσους διότι όσους δεν πείσει τελικά τους συμπαρασύρει.
Η εκπαίδευση ως χώρος που ανέκαθεν απολάμβανε μιας θετικής κρίσης από τον κόσμο και τον κοσμάκη, έχει τεθεί στην πρώτη γραμμή αυτής της ρητορείας. Τέτοια είναι η σχιζοφρένια αυτής της ρητορείας που θέλει να πείσει τον απόφοιτο που μόλις έχει ολοκληρώσει και το μεταπτυχιακό του ότι χρειάζεται επανεκπαίδευση, μετεκπαίδευση, επικαιροποίηση των προσόντων του, κατάρτιση κλπ κλπ κλπ! Να πείσει δηλαδή ότι σε μια εποχή που κατά κανόνα τα τυπικά προσόντα των νέων υπερτερούν τα τυπικά προσόντα οποιασδήποτε άλλης γενεάς, ότι δεν είναι πλέον αρκετά αλλά και ότι δεν είναι συμβατά με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας! Να πείσει ότι για να αντιμετωπίσει την καλπάζουσα ανεργία στους νέους είναι αρκετό να προσφέρει προγράμματα κινητικότητας! Να πείσει ότι φταίνε πλέον τα εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων επειδή δεν έχουν εντάξει επαρκώς την επιχειρηματικότητα στα προγράμματα τους! Να πείσουν τα πανεπιστήμια ότι μόνο μέσα από συνεργασίες με τον ιδιωτικό τομέα (τώρα με επιχορήγηση και από την Ε.Ε) θα μπορούν να ανταποκριθούν στον εκπαιδευτικό τους προορισμό.
Αυτή η ρητορεία συνοδεύεται δυστυχώς με έργα. Αυτό είναι το πραγματικά επικίνδυνο. Με τα έργα όμως έχει βρει και το κατάλληλο δέλεαρ για να πείσει. Το δέλεαρ δεν είναι τίποτε άλλο από τα πολλά δισεκατομμύρια που έχει βάλει για υλοποίηση αυτών των προγραμμάτων είτε στο χαρτοφυλάκιο της εκπαίδευσης απευθείας είτε σε συναφή χαρτοφυλάκια όπως είναι της έρευνας, της περιφερειακής ανάπτυξης κλπ. Μιλάμε δηλαδή για δισεκατομμύρια που έχουν αφαιρεθεί από τους εθνικούς πόρους των κρατών μελών για να στηρίξουν αυτά τα προγράμματα. Αφαιρείται δηλαδή η δυνατότητα στα κράτη να διαχειριστούν αυτά τα κονδύλια απευθείας σε τομείς που τα ίδια κρίνουν ως πιο ωφέλιμοι και αντί αυτού φιλτράρονται μέσα από τον κρατικό υπερ-μηχανισμό της Ε.Ε. σε μια μικρή ομάδα προνομιούχων αποδεκτών.
Προγράμματα τέτοια λειτουργούν εδώ και τουλάχιστον δύο - τρεις δεκαετίες. Ποτέ προηγούμενα όμως με τόσο αυξημένα κονδύλια. Το ιδιαίτερο είναι ότι, αυτή τη στιγμή αυτά τα προγράμματα ενισχύονται για να λειτουργήσουν ως μέτρα "άμεσης" απάντησης στην ανεργία και την αδυναμία ανάπτυξης. Πρόκειται δηλαδή για ένα πακέτο μέτρων το οποίο σήμερα έχει πλέον ενταχθεί ως "βαρύ πυροβολικό" στο οπλοστάσιο της ΕΕ για να αντιμετωπίσει τέτοιας εμβέλειας συστημικά προβλήματα.
Αφαιρούμε δηλαδή από τον καρκινοπαθή τη χημειοθεραπεία για να του χορηγήσουμε παυσίπονα!
No comments:
Post a Comment