Μια επίσκεψη στην Κίνα
σίγουρα δεν αρκεί για να γνωρίσεις την αχανή αυτή χώρα, ούτε και το λαό της.
Αρκεί όμως, για να αντιληφθείς ότι δεν πρόκειται για χώρα που μπορείς να
περιγράψεις με μια μόνο εικόνα.
Εργαζόμενοι στη μέση του
πουθενά που σκουπίζουν τον αυτοκινητόδρομο με τη σκούπα. Σειρές αστυνομικών στο
εθνικό τους μουσείο για να σου κάνουν έλεγχο. Σειρές αστυνομικών στο αεροδρόμιο
γα έλεγχο ταξιδιωτικών εγγράφων. Αυτά σου δίνουν την εντύπωση μιας χώρας που
έχει απεριόριστο ανθρώπινο δυναμικό και το χρησιμοποιεί όπως θέλει!
Πολλές οι αντιφάσεις που
συναντάς απλά με ένα περπάτημα στις μεγαλουπόλεις. Τόσο πολλές που μια εικόνα
δεν φτάνει για να περιγράψεις αυτό που σήμερα πολλοί αποκαλούν το κινέζικο θαύμα.
Η Κύπρος με καθυστέρηση
αρκετών ετών έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια να δείχνει ζωηρό
ενδιαφέρον για επιχειρηματικές συναλλαγές με την Κίνα. Είναι ήδη ευρέως
διαδεδομένα τα όσα λέγονται για πιθανές επενδύσεις στο παλιό αεροδρόμιο
Λάρνακας και για επίδειξη μεγάλου ενδιαφέροντος κινέζων στην αγορά ακίνητης
ιδιοκτησίας. Παράλληλα, φαίνεται να υπάρχει ζωηρό ενδιαφέρον κυπρίων για
ευκαιρίες και επενδύσεις στην κινέζικη αγορά.
Το κινέζικο οικονομικό θαύμα
το οποίο ξεκίνησε το 1978 με την πολιτική του Deng Xiaoping, «άνοιγμα και μεταρρύθμιση»,
έχει σαρώσει στο διάβα του τα εθνικά σύνορα και επηρεάζει σήμερα τις ζωές
εκατομμυρίων πολιτών σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Οι μεγάλοι ρυθμοί ανάπτυξης της τάξης του 7%,
που σε καιρούς μίας πρωτοφανούς άγριας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, δεν μπορούν να αφήνουν κανένα
αδιάφορο, προσελκύουν χιλιάδες νέους από την ΕΕ, τις ΗΠΑ και αλλού, οι οποίοι μπροστά στην
απερίγραπτη αδιαφορία κυβερνήσεων και αγορών της Δύσης, επενδύουν τα όνειρά
τους στις όχθες του δράκου της Ανατολής.
Δυστυχώς για εμάς, όταν η
Κίνα στα τέλη της δεκαετίας του 90 βρισκόταν στο απόγειό της, η χώρα μας
σφύριζε αδιάφορα και με ανύπαρκτη (από άποψη οράματος και διορατικότητας) πολιτική, δεν διεκδίκησε και δεν κατάφερε ως
θα έπρεπε, να θέσει τις βάσεις για αξιοποίηση και ενίσχυση των σχέσεων με το
γίγαντα της Ασίας. Αντί αυτού αναλώθηκε σε πυραυλολογίες, ενιαίες αμυντικές
φανφάρες, φρούδες ελπίδες και χρηματιστηριακό τζόγο. Αυτά και αν ήταν ιδεολογικές αγκυλώσεις!
Σήμερα και με καθυστέρηση
ετών, η Κύπρος βρίσκεται σε θέση να αναθερμάνει και να δώσει νέα ώθηση στις
σχέσεις της με την Κίνα. Αυτό οφείλεται σε σειρά πρωτοβουλιών των τελευταίων
χρόνων και ανταλλαγές πολιτικών επισκέψεων σε όλα τα επίπεδα. Η χώρα μας θα
πρέπει πλέον να κινηθεί με αυτοπεποίθηση και να κεφαλαιοποιήσει τις άριστες
πολιτικές διμερείς σχέσεις με την Κίνα.
Αυτό φυσικά θα πρέπει να γίνει στοχευμένα και με έμφαση στους τομείς
άμεσου ενδιαφέροντος για το νησί μας.
Ταυτόχρονα να πάψουμε να θεωρούμε την Κίνα ως τον "εύκολο"
συνομιλητή. Χρειάζεται να πείσουμε για το ενδιαφέρον μας, τόσο σε πολιτικό όσο
και σε επιχειρηματικό επίπεδο.
Πεδίο δόξης λαμπρό συνεπώς,
υπάρχει για συνεργασία στους τομείς του τουρισμού, της ναυτιλίας, της υγείας,
της ενέργειας, της γεωργίας – αλιείας κοκ. Φυσικά, για να έρθουν οι επιτυχίες
θα χρειαστεί να αφιερώσουμε πόρους και να ακολουθήσουμε μία στρατηγική η
οποία δεν θα παραμένει προσκολλημένη
στις επισκέψεις από και προς τις πρωτεύουσες των δύο χωρών, αλλά θα
επικεντρώνεται στις σχέσεις με τις τοπικές κυβερνήσεις. Ως εκ τούτου, η έμφασή
μας θα πρέπει πλέον να δίδεται στις
επαρχίες της Κίνας, των οποίων ο επιχειρηματικός κόσμος και η ηγεσία διψούν για
επαφές και σχέσεις με άλλες χώρες. Η πιο
πάνω στρατηγική κρίνεται ως καθοριστικής σημασίας, καθώς αφενός η πρόσβαση στις
επαρχιακές κυβερνήσεις και αγορές είναι απαλλαγμένη από την περισσή
γραφειοκρατία του κέντρου και αφετέρου γιατί η μερική αυτοδυναμία και
αυτοτέλεια των περιφερειακών κυβερνήσεων, επιτρέπει τη γρήγορη λήψη αποφάσεων
και την διάθεση πόρων για επενδύσεις.
Η στρατηγική θέση της Κύπρου
ως πέρασμα από τις αγορές τις Ανατολής προς τη Ευρώπη, μας δίνουν ένα σημαντικό
προτέρημα σε σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Ας ελπίσουμε ότι το άνοιγμα προς
την Κίνα δεν θα θυσιαστεί στο βωμό μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και ότι δεν θα
χαρακτηριστεί και αυτό ως ιδεολογική αγκύλωση. Σε τέτοιο ενδεχόμενο πάντως, θα
πρέπει να πρωτοτυπήσουμε και να
κατηγορήσουμε τόσο την ΕΕ όσο και τις ΗΠΑ, στρατηγικούς εταίρους της Κίνας, ως
ιδεολογικά αγκυλωμένες περιπτώσεις!
... me tin troika stin kipro,se italia, ispania, irlandia kai me akoma perissotera krati stin sira na perimenoun, dikeologimena o kosmos anisihi pio to mellon tis megalis evropaikis "oikogenias"... o vavaros ipourgos oikonomikon milise ehtes gia tin ellada os ena pedi pou prepi na figi apo to spiti tou gia na enilikiothi!!! i mitera germania tha ekame polla pedia kia tora psahni spiti gia na ta iothetisi!!
ReplyDeleteπαραθέτω ως τροφή για σκέψη και ιδεολογική περισυλλογή άρθρο των New York Times σχετικά με την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στην Ισλανδία. Παρόμοια άρθρα, άκρως διαφωτιστικά, μπορούν να εμφανισθούν με μία απλή έρευνα στις γνωστές μηχανές αναζήτησης του διαδικτύου. Οφείλω να ομολογίσω ότι εδώ και καιρό με προβληματίζει αρκετά το γεγονός ότι η περίπτωση της Ισλανδίας έπαψε να βρίσκεται στο επίκεντρο των παγκόσμιων ΜΜΕ. Αρκεί να θυμηθούμε ότι η άλλωτε υγειής οικονομία της Ισλανδίας, μετά την κατάρρευση των τραπεζών της, το 2008, βρέθηκε στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος των ΜΜΕ. Και αίφνης, ως δια μαγείας εξαφανίστηκε, όταν ο κυρίαρχος με όλη την σημασία της λέξης λαός της (και περήφανος), έστειλε στο καναβάτσο τις συνταγές του ΔΝΜ και τις μέχρι σήμερα κρατεές αντίληψεις. Ότι δηλαδή θα πρέπει ο εργαζόμενος οσάν μοντέρνος Προμηθέας να πληρώσει τα λάθη των "θεών". Να πληρώσει για την αγιάτρευτη μανία των τζογαδόρων των τραπεζών, οι οποίοι δεν έβαλαν μόνο στην τσόχα τις πλασματικές αξίες των οργανισμών τους αλλά και το μέλλον των επόμενων γενεών.
ReplyDeleteΈρχεται σήμερα λοιπόν η τρόικα στην Κύπρο, την οποία απ' αξιώ πραγματικά να ταυτίσω με πρόσωπα και εθνική καταγωγή, με φύλο και θρησκεία, να μας προτείνει τις γνωστές και δοκιμασμένες συνταγές της σχολής του Σικάγου. Αφήστε μας λένε τις τράπεζες, φταίτε εσείς οι εργαζόμενοι και ο δημόσιος τομέας. Είστε οι πιο ακριβοί στην Ευρώπη (το κόστος της κρατικής μηχανής) και πρέπει να λάβετε επώδυνα μέτρα. Επώδυνα μέτρα; Σαν ποια; Σαν αυτά που προτείνατε στην Ελλάδα; Στην Ισπανία, στην Πορτογαλλία; Δηλαδή στόχος έχει καταντήσει ο δημόσιος υπάλληλος ο οποίος αποτελέι τη ραχοκοκκαλιά της οικονομίας;Ο οποίος στο τέλος της ημέρας καλείτε να στηρίξει οικογένεια, να σπουδάσει παιδιά, να κινήσει με την αγοραστική του δύναμη την πραγματική οικονομία; Από πότε αυτός που παράγει και δίνει ώθηση στην οικονομία αποτελέι ανελαστικό κεφάλαιο; Αυτά να τα ψάξουν στις καταθέσεις των "πριγκήπων" τηςπολιτικής μας ζωής. Αυτών των οποίων φρόντισε ο μπαμπάς για το μέλλον τους και αυτών που παρουσιάζονται σήμερα ως αυθεντίες και ταυτόχρονα "πνευματικοί" της Τρόικας.
Η αριστερά οφείλει να αναδιπλωθεί. Ο χαρακτήρας της σύγκρουσης είναι πλέον μετωπικός και βαθύτατα ταξικός. Φοβόμαστε να αγγίξουμε το κεφάλαιο ευρώ και όμως εκέι βρίσκεται η παραγματική αιτία των δεινών μας. Εμάς και όλων των αγωνιζόμενων λαών της ευρώπης. Των λαών οι οποίοι χωρίς να το καταλαβαίνουν, με τις συνταγές των τροικανών βάζουν πλάτη (και όχι δεκανίκια) σε μία άνευ, ίσως, ιστορικού προηγουμένου επέλαση των μισθοφόρων του κεφαλάιου. Γιατί σε αυτή τη φάση ακόμα μιλάμε για μισθοφόρους. Οι εντολοδόχοι τους δεν έχουν ακόμα δείξει τα δόντια. Να ανακαλέσουμε το Mea Culpa της εισόδου στην ευρωζώνη. Να πετάξουμε τους κολοσφογγάριους του κεφαλάιου (εγχώριους και εισαγώμενους) στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας.
Φιλικά,
Συμπάσχω.