Η σχέση μεταξύ εκπαίδευσης και οικονομίας η οποία έχει
από αρκετούς χαρακτηριστεί ως σχέση ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους έχει
βαθιές ρίζες στο χρόνο. Είναι γεγονός ότι κατά καιρούς και κάτω από
συγκεκριμένες συνθήκες που επηρεάζουν το ένα ή και τα δύο μέρη αυτή η σχέση
αναθερμαίνεται και μέσα από συγκλίσεις ή και διαφοροποιήσεις υποστηρικτών του κάθε
κόσμου δημιουργούνται νέες δυναμικές.
Η σχέση εκπαίδευσης
- οικονομίας δεν είναι μονοδιάστατη. Υπάρχει λόγου χάριν καλά
αποτυπωμένη η αντίληψη, ιδιαίτερα στους γονείς, ότι οι σπουδές του παιδιού τους
θα πρέπει να φτάσουν σε αίσιο τέλος με την άμεση και επαγγελματική τους
αποκατάσταση στο πεδίο των σπουδών τους. Ενώ αυτό είναι θεμιτό, μπορεί κάποιος
να ρωτήσει εύλογα, "αυτό από μόνο του φτάνει;" Μπορεί το σχολείο ή ακόμα το πανεπιστήμιο να
εγκλωβιστεί σε αυτή τη λογική; Από την άλλη το πανεπιστήμιο μπορεί να αγνοήσει
πλήρως αυτή την χρησιμοθηρική σκοπιά της εκπαίδευσης, κατά πολλούς; Η επιτυχής
ολοκλήρωση των σπουδών σε τριτοβάθμιο επίπεδο μπορεί από μόνη της να αποτελέσει
εχέγγυο για άμεση επαγγελματική αποκατάσταση ή ακόμα για ψηλότερη
παραγωγικότητα;
Και αν τελικά επικρατήσει η άποψη ότι διδάσκουμε για την
παραγωγή και την αγορά εργασίας… Για ποια παραγωγή και ποια αγορά εργασίας,
όταν ο ρυθμός αλλαγής της ίδιας της αγοράς εργασίας και της παραγωγής είναι
πολύ πιο ψηλός από τον όποιο ρυθμό αλλαγής των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων; Και αν
τελικά η απάντηση βρίσκεται στην προσαρμοστικότητα των εκπαιδευτικών συστημάτων
τότε και πάλι θα μιλούμε για ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο σχολείου από αυτό
που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
Ο πιο πάνω προβληματισμός είναι ιδιαίτερα έντονος τα
τελευταία χρόνια. Έρευνες που δείχνουν ακριβώς τη μετατροπή των εκπαιδευτικών
μεγεθών σε οικονομικά μεγέθη με υπόβαθρο προγράμματα όπως η ΠΙΣΑ εμφανίζονται
ολοένα και περισσότερο προκαλώντας αμηχανία στους εκπαιδευτικούς κύκλους.
Αυτή η ολοκλήρωση μιας μακρόχρονης σχέσης, εκπαίδευσης και οικονομίας σε «γάμο» φαίνεται ότι σήμερα
τουλάχιστον, τυγχάνει της συναίνεσης των συγγενών και από τις δύο πλευρές του
γαμήλιου ζευγαριού. Της οικονομίας από την μια με τους ισχυρούς γονείς και
θείους να είναι οι ομοσπονδίες των εργοδοτών και βιομηχάνων, Ευρωπαϊκή στρογγυλή
τράπεζα Βιομηχάνων, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κλπ να απαιτούν πλέον ρόλο και λόγο στη
διαμόρφωση της εκπαιδευτικής πολιτικής αλλά και παρουσία στη διαχείριση
της. Από την άλλη πλευρά του ζευγαριού,
η εκπαίδευση με τους παραδοσιακούς της συμμάχους στην οικογένεια, τις
ομοσπονδίες πανεπιστημίων, τους εκπαιδευτικούς και τις εκπαιδευτικές
οργανώσεις, τους ίδιους τους γονείς και
φοιτητές. Και οι δύο οικογένειες δείχνουν συχνά να θρέφονται από τα οφέλη της
σχέσης και να επαναδιαπραγματεύονται τους όρους του προγαμιαίου συμβολαίου.
Ο κάθε γάμος, όπως τουλάχιστον το γνωρίζουμε στις χώρες
μας, θέλει και παπά και κουμπάρο. Στο ρόλο των κουμπάρων λοιπόν οι διάφοροι
οργανισμοί που πιστεύουν σε αυτή τη σχέση και θέλουν να ευωδιάσει, λειτουργούν
υποστηρικτικά στο ζευγάρι ετοιμάζοντας επιχειρήματα μέσα από έρευνες και συμφωνίες,
βλέπετε ΟΟΣΑ, ΟΥΝΕΣΚΟ, διεθνής οργανισμό εμπορίου κλπ.
Και τώρα ο ιερέας... η Ευρωπαϊκή Ένωση. Το μυστήριο
περιλαμβάνει μια σειρά από αναφορές, εισηγήσεις με έμμεσα δεσμευτικό χαραχτήρα
και με «σεβασμό» στην αρχή της επικουρικότητας. Ευαγγέλιο εδώ και σχεδόν δύο
χρόνια αποτελεί η πρόταση Ευρώπη 2020.
No comments:
Post a Comment