η άλλη όψη του κατεστημένου ΙΙ

Όσον πιο πολλά ασχολείται κάποιος με τη λειτουργία του κυπριακού κατεστημένου τόσο πιο πολλά θυμώννει! Τζαι εν τούτον που νοιώθω θκιαβάζοντας τα ακόλουθα ποστ στην "δέφτερη ανάγνωση" για τις τράπεζες τζαι τη διαπλοκή δικηγόρων, βουλευτών, τραπεζιτών τζαι ΜΜΕ.

http://defterianaynosi.com/article.php?id=366

http://defterianaynosi.com/fTrapezes.php

Εν θέλω να τα αναπαραγάγω. Θέλω μόνο να επιστήσω την προσοχή στους φίλους του μπλόκ μας, για να τα θκιαβάσουν τζείνοι. Θεωρώ πως η "δέφτερη ανάγνωση" εν που τις πιο αξιόλογες δημοσιογραφικές προσπάθειες στο νησί, τζαι τους εύχουμαι ό,τι καλύτερο.
Επι του προκειμένου -που εν το κυπριακό κατεστημένο- απλά εν ηξέρω ως που μπορεί να φτάσει ο εμπαιγμός του για να φάει μιαν λαϊκήν κλωτσιάν πας τα κωλομέρκα!

Δημόκριτος (σήμερα απλά θυμωμένος)

Η άλλη όψη των αριθμών…

Ενώ θα ανέμενε κανείς ότι όταν επικαλούμαστε αριθμούς για να τεκμηριώσουμε μια άποψη αυτό γίνεται για καθαρά λόγους αντικειμενικότητας… φαίνεται ότι τελικά ακόμα και αυτή η αντικειμενικότητα των αριθμών, είναι υποκειμενική στην Κύπρο…

Για σκοπούς αντικειμενικότητας λοιπόν, παραθέτουμε τα επίσημα στοιχεία. Αν αυτά δεν αρέσουν σε κάποιους δεν φταίμε εμείς… ούτε οι αριθμοί.

·         €25δις είναι τα δάνεια που έχουν παραχωρήσει οι κυπριακές τράπεζες στην ελληνική αγορά, μεγάλο μέρος των οποίων είναι επισφαλή.

·         €18 δις είναι ο παραγόμενος πλούτος της Κύπρου κάθε χρόνο.

·         €6 δις είναι οι εκτιμήσεις των οίκων αξιολόγησης για το ποσό που θα χρειαστούν για την ανακεφαλαιοποίηση τους οι τράπεζες.

·         €4,8 δις είναι ο τζίρος των δέκα πιο μεγάλων κυπριακών εταιρειών για το 2010

·         €4δις είναι το ύψος των επισφαλών δανείων που μεταφέρθηκε υπό Κυπριακή εποπτεία από την μετατροπή της «Marfin Εγνατία» από θυγατρική σε παράρτημα της «Marfin Λαϊκής». Εκ των οποίων πολλά αφορούν, σύμφωνα με το δημοσίευμα της Καθημερινής της 9^ης Οκτωβρίου 2012 δάνεια για αγορά μετοχών χωρίς καμία εγγύηση και εξασφάλιση.

·         €3,3 δις είναι οι ζημιές που κατέγραψαν οι Κυπριακές τράπεζες λόγω του κουρέματος των ελληνικών ομολόγων.

·         €3 δις είναι το ύψος του φθηνού δανεισμού που πήραν η Τράπεζες από το Κράτος το 2009 δήθεν για να το διοχετεύσουν σε φθηνό δανεισμό προς τις Μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Αντί αυτού προτίμησαν τα ελληνικά ομόλογα…

·         €1,8 δις είναι το αρχικό ποσό που ζήτησε η Λαϊκή για ανακεφαλαιοποίηση από το κράτος.

·         €1,4 δις είναι το ποσό που επενδύθηκε σε αξιόγραφα τα οποία ανακάλυψαν οι τράπεζες για να καλυφθούν επιπλέον οι κεφαλαιακές ανάγκες τους, εκ των οποίων €1 δις είναι το ποσό που άντλησαν από μεμονωμένους καταθέτες για την αγορά αξιογράφων.

·         €1,1 δις είναι τα κέρδη της Τράπεζας Κύπρου κατά την περίοδο 2008 – 2010 σύμφωνα με τις δηλώσεις του τότε διευθύνων σύμβουλου της Τράπεζας Κύπρου, Ανδρέας Ηλιάδη, σε συνέντευξη του στη StockWatch, τα οποία δεν ήταν αρκετά για να καλύψουν τις κεφαλαιακές ανάγκες του Συγκροτήματος αφού έχει απευθυνθεί στο Κράτος.

·         €800 εκ., €400 εκ για έκαστη τράπεζα, είναι το ύψος το δανείων προς τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων και τα βασικά διευθυντικά στελέχη, τις οικογένειες τους και συνδεδεμένες προς αυτούς εταιρείες των 2 μεγάλων κυπριακών τραπεζών στο τέλος του 2011. Επαναλαμβάνω ότι οι τράπεζες έχουν ζητήσει κρατική αρωγή πέραν του €1,8 δις, αλλά έχουν παραχωρήσει €800 εκ δάνεια στους ιδίους.

 Σύμφωνα με το δημοσίευμα της Καθημερινής της 9^ης Οκτωβρίου 2012 «περίεργα δάνεια μεγάλων ποσών, εκατοντάδων εκατομμυρίων, έγιναν προς «Μονές και Μοναστήρια», με καθόλου ή μη ικανοποιητικές εγγυήσεις τα οποία και πάλι θεωρούνται επισφαλή», και ενδεχομένως να μην εισπραχθούν ποτέ.

·         €407 εκ είναι τα κέρδη των τριών κυπριακών εμπορικών τραπεζών μόνο το 2010, χρονιά στην οποία είχαν επαναγοραστεί ελληνικά ομόλογα από τις Κυπριακές Τράπεζες.

·         €100 εκ. είναι η αμοιβή του γραφείου που ανάλαβε να πωλήσει στην Τράπεζα Κύπρου το €1,8 δις ελληνικά ομόλογα από την Deutsche Bank. Η γερμανική τράπεζα, πέραν της έκπτωσης στην τιμή, πρόσφερε και προμήθεια 5% σε οποιοδήποτε γραφείο πετύχαινε την πώληση.

·         €10 εκ είναι οι αμοιβές και τα μπόνους των διοικητικών συμβουλίων των δυο μεγάλων τραπεζών το 2010, για την κερδοφόρα επιλογή να αγοράσουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.

·         €6,5 εκ είναι το ποσό που αναφέρεται ως διαγραφή χρέους της εταιρείας ΔΕΛΤΑ το 2006.

Και κάτι τελευταίο αλλά εξαιρετικά σημαντικό… Ο μηνιαίος μισθός της κυρίας Κούλλας που εργάζεται ως καθαρίστρια σε μεγάλο γραφείο της πρωτεύουσας και που συχνά γίνεται και η καφετζού των προϊσταμένων της (που είναι κάποιοι από την πιο άνω λίστα), είναι 800 ευρώ. Επειδή συνήθως αυτά τα ευήλια γραφεία είναι και μεγάλα… και έχουν και αρκετά μπιμπελό (έτσι δείχνουν το στάτους τους), έχουν και πολλές φωτογραφίες με τις βραβεύσεις και τα διπλώματα που έχουν πάρει στην καριέρα τους (για να πτωχεύσουν τον τόπο)…  το καθάρισμα τους είναι ιδιαίτερα κουραστικό…

Έλα, πέστε μας λοιπόν την αλήθεια…Ποιος θα πληρώσει τελικά τα πραγματικά νούμερα; Και πόσο ακόμα θα συνεχίσει η δεξιά να στρουθοκαμηλίζει προεκλογικά;

Η άλλη όψη… των προσποιητών οργασμών

Ανακάλυψε Λαυράκι ο Ευρωβουλευτής των Συντηρητικών στην ενορία της Νοτιοανατολικής Αγγλίας… εντόπισε μια "απαράδεκτη" αφίσα στο κεντρικό κτήριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που απεικόνιζε μαζί με αρκετά θρησκευτικά σύμβολα ένα σφυροδρέπανο…

Η "εξωφρενική αφίσα και τα "σχόλια" του κατά τα άλλα δημοκρατικά εκλεγμένου βουλευτή εδώ:

http://blogs.telegraph.co.uk/news/danielhannan/100185609/you-thought-the-whole-eussr-thing-was-over-the-top-have-a-look-at-this-poster/

Η πραγματικότητα είναι ότι δεν μπορώ να φανταστώ τι είχε στο μυαλό του ο σχεδιαστής της αφίσας όταν έβαζε μαζί μια σειρά από σύμβολα σε ένα πρότζεκτ που διαφήμιζε την κοινωνική ένταξη των ενήλικων μεταναστών … προφανώς ήθελε να δείξει την πολυπολιτισμικότητα… το ίδιο προφανές είναι σε εμένα ότι δεν τα κατάφερε… ας έβαζε διαφορετικά φαγητά … ή ας έβαζε διαφορετικές γλώσσες… ή διαφορετικές ενδυμασίες κλπ κλπ κλπ.

Μπορώ όμως να φανταστώ τι είχε στο μυαλό του ο συντηρητικός ευρωβουλευτής… είχε τον λαϊκισμό και τη χειραγώγηση… και διάλεξε να το κάνει μέσα από την ανακύκλωση της φοβίας για τον κομμουνισμό.

Με θράσος χιλίων πιθήκων αναφέρεται στην ανακοίνωση του στα "εγκλήματα" της "Σοβιετικής επανάστασης" που "ταλαιπώρησε" με "πείνα", "σκλαβιά", "βασανιστήρια" και "θάνατο" τρεις γενεές… και τέλειωσε τον οργασμό του με τη ξεδιάντροπη εξίσωση του κομμουνισμού με τον ναζισμό!

Προφανώς ο συντηρητικός ευρωβουλευτής μιλώντας για εγκλήματα δεν ένιωσε ούτε την ελάχιστη ανάγκη να είναι αντικειμενικός… τα εγκλήματα της παπικής εκκλησίας (συστήνω σχετικά το έργο του Γαβρά, "Αμήν"), λόγου χάριν, και η συνεργασία τους με τον Χίτλερ κατά το Β παγκόσμιο πόλεμο, είναι μάλλον υπεράνω κριτικής και ως εκ τούτου το σύμβολο τους αποδεκτό.

Είναι σαφές πως τα εγκλήματα είναι εγκλήματα και σίγουρα το ένα δεν δικαιολογεί το άλλο. Απλά το σφυροδρέπανο σε αντίθεση με τον σταυρό είναι πιο εύκολος στόχος γιατί δεν διεκδικεί μεταφυσική νομιμοποίηση. Αλλά είναι και το σύμβολο που με τα καλά ή τα κακά του έφερε ελπίδα σε εκατομμύρια κατατρεγμένων και κολασμένων, που σύνδεσε τους εργάτες με τους αγρότες του απλού κόσμου, των ανθρώπων της εργασίας με τους φοιτητές που οραματίζονταν.

Είναι πολύ διαδεδομένη δυστυχώς η «θεωρία» του πετάλου ή του κύκλου, που θέλει τα «δύο άκρα» να συναντιώνται ή να συγκλίνουν. Πολλοί οι υποστηρικτές της, (π.χ. οι Γερμανοί Ούβε Μπάκες και Έκαρντ Γέσε) οι οποίοι γνώρισαν μεγάλες δόξες επι Χέλμουντ Κόλ. Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Στη Γερμανία το 2011 και 2012 παρακολουθούνταν οι βουλευτές της Αριστεράς, ενώ οι νεοναζί κυκλοφορούσαν στο δρόμο σκοτώνοντας κάτω από τη μύτη, ή πολλές φορές με την ανοχή, της αστυνομίας.

Δυστυχώς η αστική δημοκρατία χρειάζεται αυτή την προσέγγιση για να μπορέσει να δικαιολογήσει το ρατσιστικό της πρόσωπο και τον «οικονομικό δαρβινισμό» που τη διακατέχει. Μόνο ο πιό ανταγωνιστικός μπορεί να επιβιώσει. Μόνο οι πιο αποτελεσματικές τεχνικές είναι οι καλές, και οι απλοί άνθρωποι ας ψοφίσουν. Και δεν πειράζει αν το Ισραήλ σκοτώνει και βασανίζει τους Παλαιστινίους. Στο κάτω-κάτω είναι μια αστική δημοκρατία. Φασίζουσα μεν, αλλά αστική. Το ίδιο και η Ελλάδα, η Ουγγαρία, η Εσθονία, η Ιταλία... και η λίστα εμπλουτίζεται...

Η αλλη οψη της συζήτησης για το κατεστημένο

Στα πλαίσια της συζήτησης μας για το κατεστημένο φιλοξενούμε ένα κείμενο του Αντώνη Χατζηκυριάκου από το cyprus news (http://cyprusnews.eu/antonis-hadjikiriakou/472274-2012-08-14-07-50-34.html). Είμάστε της άποψης πως πρόκειται για ένα σπουδαίο κείμενο που αντανακλά και δικές μας αντιλήψεις όσον αφορά τη νομιμοποίηση του κατεστημένου, την προσπάθεια στοχοποίησης και παραγκώνισης της Αριστεράς, και την προώθηση της θεωρίας του "κέντρου" (όπως την αναλύει ο Αντώνης Χατζηκυριάκου) ως έννοιας της σύγχρονης πολιτικής θεωρίας. Για μάς είναι ξεκάθαρο πως αυτή η θεωρία του "κέντρου" προσπαθεί να νομιμοποιήσει τόσο τις τοπικές όσο και τις παγκόσμιες οικονομικές ελίτ μέσα από την ισοπεδωτική συνταύτιση Αριστεράς και Ακροδεξιάς. Όχημα αυτής της προσμάθειας είναι η αποδοχή των οικονομικών πολιτικών που προωθούνται την τελευταία 30ετία στην Ευρώπη και τις δυτικές κοινωνίες ώς τις μόνες ελπιδοφόρες για ένα "καλύτερο μέλλον". Αυτές είναι όμως που καταβαραθρώνουν οποιαδήποτε προστασία για τους εργαζόμενους και ψαλιδίζουν τη δημοκρατία προς όφελος της ελευθερίας της αγοράς.

Γιώργος Αντωνίου, Δημόκριτος Τζυπρή

Η ιδεολογία του ακραίου κέντρου, του Αντώνη Χατζηκυριάκου

Ο Τάρικ Αλί, ένας Εγγλέζο-Πακιστανός αριστερός διανοούμενος, έγραψεν πριν κανέναν χρόνον για την επικυριαρχίαν του ακραίου κέντρου:

« Οι παγωμένοι σιειμόνες της περιόδου του Ρίγκαν τζιαι του Μπους εν ελείψαν με τον Κλίντον τζιαι τον Ομπάμα: κούφκιοι άντρες που κυβερνούν έναν κούφκιον σύστημαν, όπου τα ριάλλια κυριαρχούν παντού τζιαι το καταταλαιπωρημένον κράτος χρησιμοποιείται μόνον για να διατηρά το χρηματοπιστωτικόν στάτους κβο τζιαι να χρηματοδοτά τους πολέμους του 21^ου αιώνα [...] Η άκρα δεξιά εν μιτσιά. Η άκρα αριστερά όσον τζιαι υπάρχει. Εν το ακραίον κέντρον που κυριαρχεί στην πολιτικήν τζιαι οικονομικήν ζωήν.» Δέτε το αρχικόν κείμενον τζιαι μιαν συνέντευξην του Αλί. Για το ακραίον κέντρον στην Ελλάδαν της κρίσης τζιαι του μνημονίου έκαμεν μιαν ωραίαν ανάλυσην ο Άκης ο Γαβριηλίδης, τζιαι ο Αντώνης Λιάκος.

Ως ακραίον κέντρον ο Αλί περιγράφει την κατάστασην μετά το περίφημον τέλος των ιδεολογιών, όπου Μπλερ, Κλίντον τζιαι διάφοροι άλλοι σοσιαλοδημοκράτες που εμπορούσαν να αντιληφθούν τες ανάγκες της ελεύθερης αγοράς ολοκληρώσαν το νεοφιλελεύθερον όνειρον της Θάτσιερ τζιαι του Ρίγκαν χώννοντας το κάτω που έναν σεντόνιν με αθρώπινον πρόσωπον. Ο περιλάλητος «τρίτος δρόμος» του Γκίντενς.

Άμαν μιλώ για ακραίον κέντρον στην Κύπρον δεν μιλώ για το ΔΗΚΟ. Να το ξεκαθαρίσουμεν τουτον, τζιαι εννα δείτε πιο κάτω γιατί. Ο όρος ακραίον κέντρο περιγράφει τους τύπους που λλίον πολλά λαλούν μας ότι εν υπεράνω ιδεολογιών. Παίζουν το πραγματιστές, ορθολογιστές, εκσυγχρονιστές, μετριοπαθείς, αννοιχτόμυαλοι τζιαι ενάντια στη βία των «δύο άκρων». Καππαρώννουν λοιπόν ωραίες λέξεις τζιαι εύηχες, τζιαι λαλούν ότι εν πάνω που ιδεολογίες. Αλλά επειδή άλλον το τι λαλούμεν τζιαι άλλον το τι κάμνουμεν, η ιδεολογία τους εν πολλά συγκεκριμένη.

Μιλώ για την προοδευτικήν δεξιάν, τους πολιτικούς της, τη διανόησην της, τζιαι τες εφημερίδες της (Πολίτης, Αλήθεια, Καθημερινή). Μιλώ για τους απολογητές του νεοφιλελεύθερισμού, οι οποίοι στο όνομαν του «εν έχουμεν άλλην επιλογήν» (βλέπε το “there is no alternative” της Θάτσιερ), λαλούν μας μέραν-νύχταν ότι ο λόγος της κρίσης εν το σπάταλον τζιαι μεγάλον κράτος.

Σαν απολογητής του νεοφιλελευθερισμού, το ακραίον κέντρον πρέπει να νομιμοποιεί τα χαρακτηριστικά που διεκδικεί, τουλάχιστον σε σχέσην με το τι λαλεί.  Είπαμεν: προοδευτισμός, πραγματισμός, ορθολογισμός, εκσυγχρονισμός, μετριοπάθεια. Διεκδικώντας την αποκλειστικότηταν τζιαι το μονοπώλιον τούντων όρων, θεωρούν αυτομάτως ότι όποιος τους κάμνει κριτικήν εν συντηρητικός, ονειροπόλος, λαϊκιστής, παράλογος, κολλημένος στο παρελθόν τζιαι ακραίος. Α, εξίχασα ότι άμαν μιλήσεις για το καπιταλιστικόν σύστημα είσαι συνομωσιολόγος τζιαι παρωχημένος μαρξιστής.

Ας κάτσουμεν κάτω όμως να δώκουμεν περιεχόμενον στα χαρακτηριστικά που διεκδικούν για τους εαυτούς τους τζιαι να μιλήσουμεν για το τι σημαίνουν τούτοι οι όροι. Είδαμεν π.χ. τον εκσυγχρονισμόν του Μπλερ ή του Σημίτη τζιαι τον ορθολογισμόν του οικονομικού τους συστήματος. Η διαφθορά του ήταν απλά πιο εκλεπτυσμένη. Το κράτος έννεν σπάταλον άμαν σιωνώννει εκαταμμύρια τζιαι εκατομμύρια στες τράπεζες για να μας περιπαίζουν ούλλους που γυρόν, διότι εμείς οι πληβείοι εν καταλάβουμεν που οικονομικά. Ούτε ενναν σπάταλον άμαν κάμουμεν 7 υφυπουργεία για να μπορέσουμεν να τάξουμεν σε ούλλους. Τζιαι οικονομικός ορθολογισμός είναι να πουλάς κερδοφόρες δημόσιες εταιρίες σε τιμές ευκαιρίας (τζιαι παράλληλα να έχουμεν να τρώμεν που τες προμήθειες).

Επειδή λοιπόν ο εκσυγχρονισμός τους εν κενός περιεχομένου τζιαι εξυπηρετεί τες παραδοσιακές σχέσεις εξουσίας με μιαν επίφασην σύγχρονου λόγου, οι φιλελεύθεροι δεξιοί χρειάζουνται τζιαι μιαν προοδευτικήν νομιμοποίησην για να μπορέσουν να διαφοροποιηθούν που την άσιλα δεξιάν. Προσπαθούν να κερδίσουν περγαμηνές προοδευτισμού με εύκολες κριτικές των πιο αντιδραστικών χαρακτηριστικών του φυσικού τους χώρου, δηλαδή της δεξιάς. Κάμουν, π.χ. κριτικήν του εθνικισμού, μιλούν για το φύλον τζιαι τα δικαιώματα των ΛΟΑΔ, υπερασπίζουνται την πολυπολιτισμικόταν τζιαι αντιτάσσουνται στην εκκλησιάν. Ο λόγος τούτος εν σημαντικός, αλλά εν μισοδότζιν τζιαι στην ουσία λειτουργεί σαν βιτρίνα. Στην τελικήν, το να συγκρούεσαι με τον Ττόμη, το Συλλουρούδιν ή τον Θεμιστοκλέους εν εύκολον πράμαν, γιατί οι ίδιοι εν έτσι όπως ένει. Επιπλέον, στην απουσίαν πραγματικά ριζοσπαστικής πολιτικής που την αριστεράν, οι φιλευλεύθεροι δεξιοί φαίνουνται avant-garde.

Ο λόγος που εκφέρουν όμως εν εμπεριέχει ρηξικέλευθες πολιτικές – απλά δουλεύκουμεν μέσα που το σύστημαν χωρίς να το αμφισβητούμεν στην δομήν του. Δουλεύκουμεν με τα μιτσιά, κάμνουμεν συμβιβασμούς ποτζιει ποδά που καταντούν μυλλοσφοντζίσματα, τζιαι στρογγυλοποιούμεν τες ωραίες μας αρχές για να γινούν εφαρμόσιμες στο όνομαν ενός κενού περιεχομένου πραγματισμού. Τούτου του τύπου ο πραγματισμός όμως ενισχύει, εμπεδώνει τζιαι νομιμοποιεί το στάτους κβο, το οποίον ούτε θέλει να το αλλάξει, ούτε να το ανατρέψει, αλλά να το εκσυγχρονίσει.

Μια άλλη σημαντική παράμετρος εν ότι η φιλελεύθερη δεξιά εκφέρει το λόγον της σε μιαν συγκυρίαν όπου μπορεί να το κάμει. Δηλαδή τωρά παίρνει τους. Τον τζιαιρόν που η φιλελεύθερη δεξιά ήταν εγκλωβισμένη μες τον Συναγερμόν των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, τούτοι ούλλοι εν εφκάλλαν κίχι. Τούτη ακριβώς εν η απουσία της άκρας δεξιάς που λαλεί ο Αλί, δηλαδή το ότι εν καθορίζει πιόν τη χάραξη πολιτικής μέσα που τον έλεγχον ενός μέιντστριμ κόμματος εξουσίας. Τωρά η συγκυρία εν άλλη, τζιαι οι φιλελεύθεροι δεξιοί μπορούν να υπάρχουν τζιαι να εκφέρουν λόγον, νομιμοποιώντας έτσι τη νεοφιλεύθερην οικονομικήν ατζιένταν τους.

Τέλος, ένας άλλος τρόπος με τον οποίο το ακραίον κέντρον νομιμοποιεί την ύπαρξην του είναι μιλώντας για τον μπαμπούλαν των «δύο άκρων». Προσπαθούν δηλαδή να εξισώσουν την αριστεράν με την άκραν δεξιάν. Τούτον όμως εν έναν πολλά απλοϊκόν τζιαι εύκολον τρικ διεκδίκησης μετριοπάθειας. Ο πρώτος που έκαμεν στην Κύπρον τούτην την ταύτισην ήταν ο Λιλλήκκας, εξισώννοντας τους ΕΛΑΜίτες με τους υποστηρικτές της λύσης, με αφορμήν κάτι μικροεπεισόδια στη Λήδρας το 2006. Δεύτερον, οι αντιφάσεις της ρητορικής «ενάντια στην πόλωση» εφανήκαν ξεκάθαρα πέρσι με το Μαρίν, όταν οι φιλελεύθεροι εθκιαλέξαν ξεκάθαρα το έναν άκρον τζιαι επήαν να φωνάξουν ενάντια στον «γιόν της πλύστρας», εκφέροντας έναν ξεκάθαρα ταξικό λόγο. Υπενθυμίζω ότι η πρώτη χρήση του όρου «αγανακτισμένοι» ήταν σε μιαν διαδήλωση έξω που το προεδρικό των αποφοίτων τζιαι γονιών μαθητών του English School κανέναν μήνα πριν το Μαρί, όπου η μεγαλοαστική Λευκωσία επήεν τζιαι εφάκκαν κασσαρόλλες παντώς τζιαι ήταν στην Αργεντινή, διαμαρτυρόμενη για την κατάντια του Eton της Κύπρου (ιμιης).

Ο προοδευτισμός της φιλελεύθερης δεξιάς εν υπάρχει ποττέ ανεξάρτητα που τη νεοφιλελεύθερην οικονομικήν ιδεολογίαν, αλλά εν τζιαμαί μόνον για να τη νομιμοποιεί τζιαι να την εκσυγχρονίζει. Όταν τίθεται δίλημμαν επιλογής μεταξύ της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής τζιαι των προοδευτικών θεμάτων που είπαμεν πιο πάνω (π.χ. κριτική στον εθνικισμόν, φύλον, ΛΟΑΔ ή πολυπολιτισμικότητα), η επιλογή εν ξεκάθαρη, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης, όπου ο καθένας πάει στα ένστικτα του. Γιατί τα επιδόματα σε μονογεϊκές οικογένειες π.χ., εν όσον ζήτημαν φύλου όσον τζιαι οικονομικόν. Σκέφτου να’σαι άνεργη γεναίκα μετανάστης με κοπελλούιν. Πληροίς ούλλα τα κριτήρια ευαισθησίας των φιλελεύθερων δεξιών. Πλην όμως, it’s the economy, stupid... Τζιαι εννα’σαι η πρώτη ποννα πάει σόττον που τον εξορθολογισμόν της οικονομίας. 

Γράφει: Αντώνης Χατζηκυριάκου

Η άλλη όψη του κατεστημένου...

Σε ένα παλιό της άρθρο η "Δέφτερη Ανάγνωση" (http://www.defterianaynosi.com/fTrapezes.php) περιγράφει με ιστορικά στοιχεία την πορεία της μεγαλύτερης τράπεζας της Κύπρου από τον καιρό της ίδρυσης της μέχρι σήμερα. Τα ονόματα που αναφέρει είναι γνωστά. Γνωστή και η διαπλοκή. Περιγράφει πως από την τοκογλυφία και τη συνεργασία με τους εκάστοτε κατακτητές προσαρμόζοντας το ίδιο το νομικό και διοικητικό πλαίσιο του κράτους (υπο κηδεμονία) στα μέτρα τους βόλεψαν εαυτούς και δορυφόρους.

Το κέρδος δεν ήταν μόνο οικονομικό, δηλαδή συσσώρευση απλά πλούτου, αλλα πολύ περισσότερο ήταν και είναι θεσμικό και πολιτικό. Δηλαδή μετατράπηκαν τα παραδοσιακά τζάκια σε κέντρα πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών αποφάσεων... κάτι δηλαδή  σαν το παρακράτος. Ένα παρακράτος που φροντίζει ενίοτε να παρουσιάζεται με ένα προφίλ φιλάνθρωπο (βλέπε βιβλιοθήκες και μουσεία που φέρουν το όνομα τους), καλλιεργημένο (πάντα στην πρώτη γραμμή των ελίτ πολιτιστικών εκδηλώσεων) και ευαίσθητο (απλά δέστε τα επίτιμα μέλη αρκετών φιλόπτωχων ΜΚΟ ). Αυτή η ελίτ έχει τις διασυνδέσεις της με πολιτικά τζάκια συγκεκριμένων πολιτικών χώρων της αστικής δεξιάς και του ανεμοκινούμενου κέντρου και φροντίζει μέσα και από στρατηγικά συνοικέσια και γάμους να αυξάνεται και να πληθύνεται... κάτι όπως τον αρκάστι.

Αυτή η Κυπριακή ελίτ που αρέσκεται στο να αποδίδει την επιρροή της στην τάχα υψηλή της μόρφωση και την ικανότητα της να διαχειρίζεται καταστάσεις, αποτελεί τούτο που αφηρημένα  συχνά περιγράφουμε ως κατεστημένο.  Το κατεστημένο Δεν αφορά μόνο γνωστά πολιτικά ονόματα αλλά τέτοιου είδους «ευυπόληπτους πολίτες»που κρύβονται  πίσω από κάθε πολιτική πράξη ή απραξία που μπορεί να επιφέρει επιπλέον οικονομικά και πολιτικά οφέλη. Φροντίζει στην καθημερινότητα της να διατηρεί τυπικά καλές σχέσεις με όλους τους πολιτικούς χώρους και να δείχνει μια ουδετερότητα όταν τα ζητήματα πιθανόν να έχουν κόστος, έχουν όμως σαφέστατη  προτίμηση όταν επιχειρούν να αυξήσουν ή να διατηρήσουν τα υπερπρονόμια τους. Και ενώ σε περιόδους ιστορικών αναταραχών συνεργάστηκαν και με τους Τούρκους αλλά και πολύ περισσότερο με τους Βρετανούς  αποικιοκράτες, σήμερα δεν διστάζουν  να φορέσουν το μανδύα του επαναπροσεγγιστή σε ευκαιριακό ρόλο του κυπριακού πολιτικού θιασώτη, ακόμα το μανδύα του σουπερ πατριώτη, του φιλοευρωπαϊστή, του φιλο-μνημονιακού κλπ κλπ κλπ. Για αυτή την ελίτ η κάθε ημέρα του χρόνου είναι καρναβάλια...

Όταν αυτή η ελίτ  της αστικής δεξιάς και του ανεμοκινούμενου κέντρου συνεργαστούν εν όψη εκλογών τότε το έργο αρχίζει να μυρίζει αέριο, να «μνημονεύει» την Ευρώπη και να ενδιαφέρεται για εκσυγχρονισμό του κράτους (αυτού του κράτους που οι ίδιοι πριν αρκετές δεκαετίες προσάρμοσαν στα μέτρα τους... σήμερα ,όμως το κοστούμι του κράτους πλέον δεν τους αρκεί... χρειάζεται να το αλλάξουν... να το μικρύνουν διότι πλέον έχουν μεγαλώσει τόσο το δικό τους παρακράτος που μπορεί να αναλάβουν οι ίδιοι κάποιες επιπλέον ευθύνες... οπότε γιατί να μην βάλουν στο χέρι  και τους κερδοφόρους ημικρατικούς;

Κλπ κλπ κλπ

... του Γιώργου Αντωνίου