Για τον
Κωστή Αχνιώτη
Λειψός ο
αέρας χωρίς οξυγόνο
Βαρύς και ασήκωτος ο ήλιος το πρωί
Θαμπώνει τα μάτια η ξεραΐλλλα των χωραφιών
Πνίγει την προσδοκία η απάθεια των
συναγωνιστών
Μα εσύ εκεί.
Χρόνια έλεγα πως δεν θα αντέξεις…
Μα χρόνια θαύμαζα την αντοχή σου
Χρόνια έλεγα να είχαμε και άλλους…
Μα χρόνια σε αποφεύγαμε
Καλό ταξίδι Κωστή.
Να βρεις οξυγόνο εκεί που πας
Να βρεις ήλιο που να ζεσταίνει
Χωράφια λουλουδιασμένα ελεύθερα να περπατήσεις
Και ανθρώπους … δωσμένους