Φιλοξενούμε ένα, κατά την άποψη του
ιστολογίου, καταπληκτικό άρθρο του Νίκου Τριμικλινιώτη
Από τη μαγκιά στη γύμνια της πολιτικής: Μήπως το αδιέξοδο
το ήθελε κι ο Αναστασιάδης;
Του Νίκου Τριμικλινιώτη
Εδώ και μήνες επιμελώς αποφεύγω δημοσίως
να τοποθετηθώ στο κυπριακό. Δεν έβλεπα τίποτε στον ορίζοντα, παρά την ισχυρή
μου γνώμη ότι η ομοσπονδιακή λύση είναι περισσότερο επιβεβλημένη από ποτέ. Θεώρησα
αναγκαίο να διατηρήσουμε με πολιτικούς/ιδεολογικούς αντιπάλους γέφυρες, παρά
τις ουκ ολίγες ματσαράγκες που έχουν κάνει. Εξάλλου υπάρχει πεδίο δόξας λαμπρό
σε όλα τα άλλα.
Η συνεχιζόμενη σιωπή μπορεί να
παρερμηνευτεί ως συνενοχή. Μετά το εξευτελιστικό πρώτο κούρεμα που ο ίδιος ο Πρόεδρος
πρότεινε στο Eurogroup, κι ότι συνεπακόλουθο μας επιβάλλει ο κ. Χάρης
Γεωργιάδης, δεν μπορούμε να συναινούμε στην ύβρη: «Κάνουν», λένε «την κρίση ευκαιρία». Αυτό κι
είναι ύβρις για τους χιλιάδες των εργαζομένων που βλέπουν την ανεργία,
ηλικιωμένους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ή μικρομεσαίους που
καταρρέουν καθημερινώς ή νέους που δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα.
Επανέρχομαι στο κυπριακό. Είναι κατανοητό
ότι απαιτούνται γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα σε διαφορετικά ρεύματα (ιδεολογικά,
κοινωνικά, πολιτικά) γιατί μόνο μέσα από μια συναίνεση θα επιτύχουμε τη λύση,
κι αυτό σημαίνει ο καθένας, από τη δική του πολιτική-κοινωνική οπτική να δεχθεί
το πλαίσιο λύσης, ε/κ και τ/κ. Δεν θα εξαφανιστούν οι πολιτικές και ιδεολογικές
ή ταξικές/κοινωνικές διαστάσεις. Όσο διαρκεί η συγκυρία για λύση θα βρούμε τα
μίνιμουμ εκείνα όπου θα «τέμνονται» οι επιδιώξεις μας.
Αυτό όμως έχει τα όρια του, κι ο κ.
Αναστασίαδης έχει ξεπεράσει τα όρια.
Από τη δική του οπτική, έχει λοιπόν δίκιο
ο Σάββας Ιακωβίδης (Σημερινή
26.11.2013) όταν εκφράζει αδυναμία να καταλάβει πού τελικά το πάει ο πρόεδρος.
Από τη μια εξαγγέλλει «σκληρή γραμμή» με βαρύγδουπες δηλώσεις σε εθνικά
μνημόσυνα ή αποκαλυπτήρια προτομών, ενώ από την άλλη ο ίδιος προσκαλεί άτυπες
συνομιλίες παραγκωνίζοντας τον ΟΗΕ. Πριν
λίγους πήγε «κωλοσυρτός» σε γεύμα με τον Έρογλου, αφού είχε στείλει επιστολή,
αψυχολόγητη και απαίδευτη για τα διπλωματικά πράγματα, στον ΓΓ του ΟΗΕ που κατάγγελλε
τον Ντάουνερ μήπως και συζητήσει το κυπριακό σάμπως και εκλέχτηκε πρόεδρος για
να πηγαίνει σε κοινωνικού τύπου δείπνα στο Chateau Status με τον Έρογλου.
Αισθάνεται προφανώς «μάγκας» ο κ.
Αναστασιάδης. Ως και στην Άγκυρα είδαν την τελευταία «πρωτοβουλία» του ως μια
ακόμα κίνηση εντυπωσιασμού, η οποία μάλλον θα μας γίνει μπούμερανγκ, όπως τόσες
άλλες «μαγκιές» δικές του και προκατόχων του (Τάσσος, S300 του Κληρίδη κτλ).
Θέλησε μήπως να εκθέσει τον Έρογλου για να
πιέσει ο Μπαρόσο την Τουρκία; Γι αυτό πανηγύριζε κι ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος
ότι όταν ο Μπαρόσο είπε ότι υποστηρίζει κοινή δήλωση; Θέλησε να δώσει ένα «δωράκι»
στον Κάρογιαν στη κόντρα του με τον Παπαδόπουλο; Ολίγο μας ενδιαφέρουν τα
παιδικά παιγνιδάκια.
Όλους προφανώς μας κοροϊδεύει. Σε αυτή τη συμπαιγνία
κυβέρνησης και ΜΜΕ υποτιμάται η νοημοσύνη μας, «ιθαγενών» και «ξένων». Τώρα που
η «μαγκιά» Αναστασιάδη «αποκάλυψε» την αδιαλλαξία του Έρογλου, θα φέρει νομίζει
την ΕΕ μέσα στο παιγνίδι. Κι όμως ήξερε τη στάση του Έρογλου που είναι περίπου άλλος
Ντεκτάς, γιατί θέλησε να αφαιρέσει τα συμφωνημένα ανακοινωθέντα που δέσμευαν
σαφώς προνοούσαν για μια κυριαρχία, διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια; Για ικανοποιήσει του απορριπτικούς στη
κυβέρνηση μήπως; Όσο για το λεγόμενο «κατάλοιπο εξουσίας» που παρεμπίπτοντος συνάδει
απολύτως με τις γνωστές θέσεις Αναστασιάδη για «χαλαρή ομοσπονδία», δεν θα
αναγκαστεί να το παραχωρήσει άρον-άρον για να δεχθεί ο Έρογλου αυτά που ήταν
ήδη στη συμφωνία Χριστόφια-Ταλάτ; Όσο
για το μέλλον του Έρογλου, αν δεν βολεύει τον Ερτογάν, απλά θα
τον παραμερίσει, όπως έκανε με κοτζάμ Ντεκτάς.
Από τη στιγμή που ο Αναστασιάδης φεύγει
από το συμφωνημένο, ο Έρογλου φυσιολογικά θα έβαζε τα δικά του και είναι γνωστό
ποιον ευνοούν οι συσχετισμοί. Για την «πρωτοβουλία» τα πράγματα είναι ίσως πιο
απλά και πιο τραγικά. Ανεξαρτήτως προθέσεων, το αποτέλεσμα ήταν
προδιαγεγραμμένο: Επιβεβαιώνεται δυστυχώς
η παγιωμένη πλέον αντίληψη που προβάλλει η Τουρκική πλευρά. Ότι δηλαδή, όταν οι
δύο πλευρές δεν μπορούν να βγάλουν ένα
κοινό ανακοινωθέν απλώς για να αρχίσουν οι συνομιλίες, πώς θα λύσουν το
κυπριακό; Κι όταν ο Έρογλου απαντά ότι είναι διατεθειμένος να πάει σε
συνομιλίες χωρίς όρους, κι ο Αναστασιάδης λέει ότι δεν πάει χωρίς κοινό ανακοινωθέν,
πώς «κερδίζει» τη διεθνή κοινή γνώμη που πιέζει για λύση; Κι επειδή δεν είναι
δυνατόν να είναι τόσο ανίκανος ο Αναστασιάδης, το μόνο συμπέρασμα είναι ότι ο
Αναστασιάδη ήθελε το αδιέξοδο. Αυτό κι
είναι είδηση.
Φαίνεται ωστόσο ότι τελικά κι ο Αναστασιάδης
ακολουθεί κι αυτός πιστά τον δικό του μέντορα, τον κ. Κληρίδη, όχι την
καθαγιασμένη μορφή που μας παρουσίασαν τόσο δοξαστικά με τον θάνατο του, αλλά δυστυχώς
τον Κληρίδη της πρώτης καταστροφικής θητείας, πριν συνετιστεί και προσγειωθεί τόσο
ανώμαλα στον πολιτικό ρεαλισμό. Με το ιδεολογικό κλίμα που δημιούργησε
(εθνικιστική-σοβινιστική παιδεία, S300,αμυντικά δόγματα και ενεργά ηφαίστεια)
οδηγηθήκαμε στον απορριπτισμό. Όταν λοιπόν αποφάσισε να ρίξει το βάρος του για
λύση στη βάση του Σχεδίου Ανάν, ήταν πλέον αργά: δεν είχε βάρος ο λόγος του.
Βλέπουμε λοιπόν την ίδια αμφίσημη στάση
στον Αναστασιάδη που ακροβατεί ανάμεσα στις εθνικιστικές κορώνες και ένα
υποτακτικό ρεαλισμό. Υπάρχει ωστόσο μια
ειδοποιός διαφορά, πέραν του αναντίλεκτου, ότι ο Κληρίδης ήταν σαφώς εξυπνότερος
και ανώτερος από κάθε πολιτική άποψη: Δεν υπάρχει περιθώριο για τζάμπα μαγκιές
και παιγνίδια εσωτερικής κατανάλωσης την εποχή της κατάρρευσης του «οικονομικού
θαύματος». Ζούμε την εποχή της εξάρτησης και υπαγωγής της χώρας στο μνημονικό
κλοιό, όταν τα ιμπεριαλιστικά παίγνια των υδρογονανθράκων στη περιοχή και τις
ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή. Οι μαγκιά θα αποδειχτεί εν τέλει γύμνια.
